می ترسم اگر دوا بگیرم بروم

با دست شما که پا بگیرم بروم

ای خوب ! به خواب من نیا امشب هم

می ترسم اگر شفا بگیرم بروم

مرتضی اخوتی

دستى که ورق مى زند این خاطره ها را

باید بنویسد غم جان کندن ما را

ماندیم و شما بال گشودید از این شهر

رفتید به جایى که ببینید خدا را

تقدیر همین بود بمانیم و بپوسیم

آلوده کنیم از نفس خویش فضا را

انصاف همین نیست که از آن همه خوبى

بر کوچه بگیریم فقط نام شما را

دیشب کسى از عرش فرود آمد و دیدیم

برگردنش انداخت پلاک شهدا را

خیس از مرور خاطرهه ای بهار بود

ابری که روی صندلی چرخ دار بود

ابری که این پیاده رو او را مچاله کرد

روزی پناه خسته گی این دیار بود

آن روز ها که پای به هر قله می گذاشت

آن روزها به گرده ی طوفان سوار بود

حالا به چشم ره گذران ، او غریبه بود

حالا چنان کتیبه ی زیر غبار بود

بین شلوغی جلوی دکه مکث کرد

دعوا سر محاکمه ی شهردار بود

آن سوی ، پشت گاری خود ژست می گرفت

مرد لبوفروش ، سیاست مدار بود !

از " جنگ و صلح " نسخه که پیچید ، ادامه داد :

"اصرار بر ادامه ی جنگ ، انتحار بود"

این سو یکی جزوه ی کنکور می خرید

در چشم هاش نفرت از او آشکار بود

می خواست که فرار کند از پیاده رو

میخ واست و به صندلی خود دچار بود

دستی به چرخ ها زد و سمت غروب رفت

ابری فشرده در صدد انفجار بود

خاموش کرد صاعقه های گلوی خویش

بغضی که روی صندلی چرخ دار بود

شاعر : حسن صادقی پناه